آغاز ولایت عزیز زهرا مبارک باشه
کاش وقتی می آد نباشم ، چون نمی تونم بهش نگاه کنم و
بگم که ؛  چقدر مشتاق اومدنش بودم و دوستش دارم
بگم که ؛ مسلمانم و شیعه ی جد بزرگوارش
اون وقت با زبان بی زبانی ، از من خواهد پرسید ؛ فقط در کلام ؟؟؟!!!
و من با همه ی زرنگی و حاضر جوابی ام ؛ سکوت و شرمساری را به کمک می طلبم.
دلم می خواد ، سنگینی مسلمانی ام را احساس کنم نه فقط نام مسلمانی را یدک بکشم .
اگه دوستش داریم و برای طلوعش بی تابیم سعی کنیم حرمت حریمش را حفظ کنیم.
پی نوشت :

***مسافری دارم که سفر پرخطری در پیش داره دلم می خواد هر وقت اتصالی بین شما و معبود برقرار شد دعا کنید خدا سفرش را بی خطر کنه و به سلامتی به مقصد برسه ...
*** یکی از دوست های مشترک مون ؛ سخت داره امتحان می شه ، دعا کنید خدا از این امتحان معافش کنه و شب عیدی، شادی را بهش برگردونه .(‏من از امتحان می ترسم )
*** خدا همه را به راه راست هدایت کنه و ما را لحظه ای به خودمون وا نگذارد .

بچه ها سلام،
دلم برای همه شما تنگ شده ، این جا شب و روز با خیال و خاطرات شیرین تان شعر زندگی می سرایم ، هر روز به جای شما به خورشید روزبخیر می گویم ، از لای این دیوارهای بلند با شما بیدار می شوم ، با شما می خندم و با شما می خوابم . گاهی" چیزی شبیه دلتنگی " همه وجودم را می گیرد .
کاش می شد مانند گذشته خسته از بازدید ،که آن را گردش علمی می نامیدیم ، و خسته از همه ی هیاهوها ، گرد و غبار خستگی هایمان را همراه زلالی چشمه روستا به دست فراموشی می سپردیم.
کاش می شد مثل گذشته گوش مان را به «صدای پای آب » و تن مان را به نوازش گل و گیاه می سپردیم و همراه با سمفونی زیبای طبیعت کلاس درس مان را تشکیل می دادیم و کتاب ریاضی را با همه مجهولات زیر سنگی می گذاشتیم چون وقتی بابا نانی برای تقدیم کردن در سفره ندارد چه فرقی می کند ، عدد پی سه ممیز چهارده باشد یا صد ممیز چهارده ، درس علوم را با همه تغییرات شیمیایی و فیزیکی دنیا به کناری می گذاشتیم و به امید تغییری از جنس «عشق و معجزه» لکه های ابر را در آسمان همراه با نسیم بدرقه می کردیم و منتظر تغییری می ماندیم که "کورش" همان همکلاسی پرشورتان را از سر کلاس ، راهی کارگری نکند و در نوجوانی از بلندای ساختمان به دنبال نان برای همیشه سقوط ننماید و ترک مان نکند ، منتظر تغییری که برای عید نوروز یک جفت کفش نو و یک دست لباس خوب و یک سفره پر از نقل و شیرینی برای همه به همراه داشته باشد .
کاش می شد دوباره و دزدکی دور از چشمان ناظم اخموی مدرسه الفبای کردی مان را دوره می کردیم و برای هم با زبان مادری شعر می سرودیم و آواز می خواندیم و بعد دست در دست هم می رقصیدیم و می رقصیدیم و می رقصیدیم .
کاش می شد باز در بین پسران کلاس اولی همان دروازه بان می شدم و شما در رویای رونالدو شدن به آقا معلمتان گل می زدید و همدیگر را در آغوش می کشیدید ، اما افسوس نمی دانید که در سرزمین ما رویاها و آرزوها قبل از قاب عکس مان غبار فراموشی به خود می گیرد ، کاش می شد باز پای ثابت حلقه عمو زنجیرباف دختران کلاس اول می شدم ، همان دخترانی که می دانم سال ها بعد در گوشه ی دفتر خاطرات تان دزدکی می نویسید ؛ کاش دختر به دنیا نمی آمدید.
می دانم بزرگ شده اید ، شوهر می کنید ولی برای من همان فرشتگان پاک و بی آلایشی هستید که هنوز « جای بوسه اهورا مزدا» بین چشمان زیبایتان دیده می شود ،راستی چه کسی می داند اگر شما فرشتگان زاده رنج و فقر نبودید ، کاغذ به دست برای کمپین زنان امضاء جمع نمی کردید و یا اگر در این گوشه از « خاک فراموش شده خدا » به دنیا نمی آمدید ، مجبور نبودید در سن سیزده سالگی با چشمانی پر از اشک و حسرت « زیر تور سفید زن شدن » برای آخرین بار با مدرسه وداع کنید و « قصه تلخ جنس دوم بودن » را با تمام وجود تجربه کنید . دختران سرزمین اهورا ، فردا که در دامن طبیعت خواستید برای فرزندان تان پونه بچینید یا برای شان از بنفشه تاجی از گل بسازید حتماً از تمام پاکی ها و شادی های دوران کودکی تان یاد کنید .
پسران طبیعت آفتاب می دانم دیگر نمی توانید با همکلاسی هایتان بنشینید ، بخوانید و بخندید چون بعد از " مصیبت مرد شدن " تازه « غم نان » گریبان شما را گرفته ، اما یادتان باشد که به شعر ، به آواز ، به لیلاهای تان ، به رویاهای تان پشت نکنید ، به فرزندان تان یاد بدهید برای سرزمین شان برای امروز و فرداها فرزندی از جنس « شعر و باران » باشند به دست باد و آفتاب می سپارم تان تا فردایی نه چندان دور درس عشق و صداقت را برای سرزمین مان مترنم شوید .

رفیق ، همبازی و معلم دوران کودکی تان
فرزاد کمانگر – زندان رجایی شهر کرج
9/12/1386

پی نوشت :
ــ نمی تونم تصور کنم که کسی با داشتن چنین احساس پاکی ؛ در انتظار اعدام باشه !!!....
ــ چرا ؟چرا ؟چرا ؟ ..............
ــ بی گناهی کم گناهی نیست در دیوان عشق
   یوسف از دامان پـاک خـود به زنـدان مـی رود
ــ با تشکر از  لیلی عزیز
ــ پست بعدی ویژه است ... منتظر باشید .
ــ به محمد  خواهر زاده ام  : خاله برگرد ، وگرنه برای برگشتنت همه را بسیج می کنم پس خواهش می کنم برگرد که من مجبور نشم بقیه را به زحمت بیندازم .

 امروز وقتی داشتم یکی از ویترین های آشپزخانه را تمیز می کردم چشمم به نعلبکی های جهیزیه ام افتاد، با دقت تمیزشان کردم ؛ چقدر ایام زود می گذرند.
به فنجون هایی رسیدم که یکی از بستگانم ، چشم روشنی آورده بود ، تند تند تمیزشون کردم و سرجاشون گذاشتم . ویترین بعدی یه چیزهایی بود که به آسونی نمیشد ازشون گذشت ؛ آخرین کادوش بود ؛ چند ساله ، که دیگه تولدم را تبریک نگفته ،آخه دیگه نیستش که به نوه ی عزیزش بگه: پیربشی مادر.
 چند دقیقه ای با دلتنگی به ظروف سفالی قشنگی که بهم داده بود نگاه کردم به شدت دلم برای چشمای معصومش تنگ شده بود معمولا ماه رمضان می اومد پیش ما و برکت ، خونه ی ما را پر می کرد .
سر تاسر ماه چند بار قرآن را از حفظ می خوند – چقدر دوستش داشتم –  اون چقدر من و بچه هام دوست داشت .

وقتی خونه تکانی می کنیم ، دست ها کار می کنند ، چشم ها می بینند و مغز تمام خاطرات را مرور می کنه و ما را به یاد همه ی کسانی که دوستشون داریم یا حتی ازشون دلخوریم می اندازه و بعد دل زنده میشه ، جوونه می زنه و از نو شروع می کنه ، مثل بهـــــــــار، موقعی که ، خاک سرد گرم میشه ، جون میگیره و تمام بذرهایی که معلوم نیست از کجا اومدند سبز می شند ، مهم نیست ، کجا بودند و کی اونا را آورده ، مهم اینه که سبز شدند .
مهم نیست که چه اتفاقاتی را پشت سر گذاشته ایم مهم اینه که دوباره داریم شروع می کنیم ، ما زنده ایم و داریم زندگی می کنیم .
اینکه چند تا عید دیگه من خونه تکونی می کنم معلوم نیست ونمی دونم ، اما می دونم که تا زنده ام تلاش کنم که دیگران را دوست داشته باشم و خاطراتم برای دیگران شیرین باشه ‌، نمی دونم کی این پیمانه پر میشه ، اما می دونم که فرصت ها به سرعت دارند از دست میرند و من بابت این فرصت های از دست رفته  در خسرانم .
باید امسال بیشتر مواظب ضرر و زیان های زندگیم باشم  ؛ نه، ضرر مالی را نمی گم .
می خوام به دیروز فکر نکنم می خوام به فردا فکرنکنم من در این لحظه زنده ام می خوام به همین لحظه فکر کنم .
( می خوام پاشم ناهار درست کنم الان همه گشنه می آند خونه ؛ اون وقت باید کامپیوتر را بذارم وسط سفره و بگم بفرمایید. )

پی نوشت :
می خوام بعد از این ، کادوهای ماندگار به دیگران بدم ؛ تا اگه روزی کسی خواست ، دستمالی به یادگار من بکشه ، دستمالش را با اشک چشماش نمناک کنه و بگه : خدابیامرزدش .

دارم خونه ام را گرد گیری درست و حسابی می کنم ، اما نمی دونم می تونم خونه ی دلم را هم غبارروبی کنم یا نه ؟ نمی دونم می تونم  تمام چیزهایی را که فضای دلمو را بیخودی اشغال کرده ، بریزم دور ؟

 

 

 

 

پنج اصل را در انتخاب همسر رعایت کنید .
اصل اول : تصویر ذهنی روشنی از همسر ایده ال خود بسازید . در این زمینه توجه به ده کیفیت مهم است .
1- شخصیت همسرتان  2- هوش  3- وضع ظاهر 4- امیال و آرزوها 5- علایق و ارزش های مشترک  6- معنویت 7- منش
8- خلاقیت 9- مراقبت از فرزندان 10- خود بودن


اصل دوم : کسی را انتخاب کنید که شبیه شما باشد.
اصل سوم : عشقی در اعماق وجود خود بیابید و آن را ابراز کنید عشق درمان کننده و شفا دهنده است ، هم برای کسی که مورد عشق واقع می شود و هم کسی که عشق را ارزانی می کند .
اصل چهارم : اختلافات را از پیش عشق بردارید .
اصل پنجم : ازدواج خود را با حمایت کامل خانواده و دوستان جشن بگیرید .
اگر پدر و مادرتان ، با ازدواج شما مخالفت داشته باشند ،‌امکان موفقیت ازدواج تان کاهش می یابد (‌این موضوع را جدی بگیرید )

چهار روش ساده برای حل اختلاف :
1- زن و شوهر باید بپذیرند که این حق هریک از آن هاست که هر طور که می خواهند بیاندیشند و فکر کنند .
2- زن و شوهر باید به حرف های یک دیگر گوش دهند و همدیگر را درک  کنند .
3- موارد اختلافات باید به دقت مشخص شود .
4- وقتی اختلافی را از میان برمی دارید به یکدیگر تبریک بگویید .

اغلب زوج ها در زمینه ی حل اختلافات خود  مرتکب چهار اشتباه می شوند :
انکار – امتناع از حل اختلاف – انفجار خشم – سلطه جویی

پی نوشت :
ــ‏ در مهربانی  به همدیگر پیشقدم باشید و محبت را از هم دریغ نورزید .
ــ‏ به روشی که خود دوست دارید محبت نکنید به شیوه ای که او می پسندد محبت کنید .
مثال :
خانم ها امواج عاطفی را از راه شنوایی و آقایون از راه بینایی می گیرند (‌به همین دلیل است که خانم ها مکالمات تلفنی و آقایون دیدارهای حضوری را در ارتباط های عشقولانه شون ترجیح می دهند )  
در مکالمات تون از کلمات محبت آمیزی نظیر: عزیزم ،‌ گلم ، ‌مهربونم ، خانمم ، عسلم و... کمک بگیرید (از همان کلماتی که دوران نامزدی زیاد استفاده می کردید!!! )
آقایون مواظب باشند که ابراز احساسات شون خالص باشد و رنگ تمایلات شخصی شون را به خود نگیرد البته اگر چنین شد مطمئن باشید که همسرتان با بزرگواری به روی خودش نمی آورد اما به شدت دلگیر می شود  و همین دلخوری ها با گذشت زمان ، عشق را در نظرش کم رنگ خواهد کرد .
عمده ترین دلیل بیماری خانم ها روحی است و دلیل فیزیکی و جسمی ندارد ؛ علت آن  کم توجهی به او می باشد ، خود طبیب او باشید و او را  مورد توجه و نوازش خود قرار دهید .
خانم ها هم باید به خواسته های طبیعی و منطقی همسرشون درست پاسخ دهند .

 شما هم با نظرات خود می توانید تجربیات و اطلاعات خود را در اختیار بازدید کنندگان کلک بهار قرار دهید .

چند روز پیش پسرم می گفت که : وقتی رفتم پیش خدا اول ازش می پرسم که چه کسی این اسم ها را روی فرشته ها گذاشته ؟ جیرائیل ،‌ میکائیل ، عزرائیل و...!!!!
جمله اش تموم نشده بود که خواهرش پرید وسط حرفش و گفت : چه سرخوشی بچه !! به محض این که دفنت کردند بهت مجال نمیدهند که سوالی بپرسی !! فقط باید به پرسش هاشون پاسخ بدی .... و شروع کردند به جنگ لفظی ...
دیگه نفهمیدم و جملات متن زیبای محمد با عنوان « یکی بود یکی نبود » در ذهنم تداعی شد .... حیفم اومد که شما نخونید آخه قلم شیوایی داره  ، آدم را جادو می کنه.
نوشتن و بازگو کردن جمله ی پسرم خیلی سخت بود ( الان که می نویسم قفسه ی سینه ام سنگین شده ؛‌ خدا اون روزه را نیاره یا لااقل من نباشم) فقط خواستم ذهنیت بچه ها را نسبت به خدا روشن کنم . پسر نه ساله ی من خدا را دوستی می دونه که خیلی راحت می تونه باهاش ارتباط برقرار کنه و ازش سوال کنه ( در حالیکه یک پرسش معمولی را نمی تونه به همون راحتی از معلمش بپرسه ).
در مقابلش دختر سیزده ساله ام که خدا را جبار و قهار و پرسشگری می دونه که مثل یک بازپرس ، به دنبال متهم می گرده و برای هر چیزی بازخواستت می کنه ...
این همه تفاوت از کجا نشات می گیره ؟ چهار سال تحصیل و دانش اندوزی بیشتر ؟ چهار سال دیدن خداپرستان و خداترسان و واعظان بر منبر و یا معلمان موعظه گر ؟... چه تاثیر شگرفی !!!
شاید وقت آن رسیده ؛ که در شناخت و شناساندن خدا کمی تجدید نظر کنیم . از این که پسرم خدا را دوست صمیمی خودش می دونه خوشحالم .
خدا ، معنای حقیقی یک دوست است ساختن هیبتی ترسناک از او برای بچه ها و جوونا ؛ فقط باعث ایجاد فاصله بین خالق و مخلوق میشه .
اگه به کسی علاقه مند باشی سعی می کنی خطایی ازت سر نزنه.........
پی نوشت :
- هر چی بچه هام بزرگت تر می شند وظیفه ی منم سنگین تر میشه . خودم عمری ،مثل جوجه از خدا ترسیدم اما نباید بذارم بچه هام از دوست خوبی ،‏چون او بترسند . ( بهم گفته بودند که اگر در ماه های محرم و صفر  تخمه بشکنم مرتکب گناه شدم، یک بار که تخمه شکستم تا چند روز مثل گناهکارها استغفار می کردم .)
- خدایا خودت از دوست کوچولوت مراقبت کن که از عهده ی من خارجه.

عمــــر گرانمایه در این صرف شد 
       تا چه خورم صیف و چه پوشم شتا

خیلی حرف ها برای گفتن داشتم اما دیدم قبل از من شیخ مصلح الدین سعدی شیرازی به شیواترین و شیرین ترین صورت بیان کرده اند و چیزی برای من باقی نگذاشته اند.

دیگه من چی بگم ................
اما شما حتما باید بگید .........


پی نوشت :
عکسش بی ربطه ،‏فقط به نظرم قشنگ اومد .... همین

کلاس ریاضی امروز
 روی تخته با تیتر درشت نوشتم : " معادله ی خط "
در یک دستگاه مختصات ، خطی کشیدم و از دانش آموزان خواستم تا مختصات چند نقطه از آن را پیدا کنند سپس موقعیتی را فراهم کردم تا ارتباط بین طول و عرض نقاط خط را کشف کنند .
سپس من معادله ی خط را تعریف کردم:
معادله ی خط یعنی " آهنگ حرکت خط " به عبارتی ، رابطه ی بین طول و عرض نقاط یک خط که بقیه ی نقاط این خط نیز ، از همین رابطه پیروی می کنند.

سپس یکی از دانش آموزان گفت : خانم ما از نقاط این خط هم کمتریم ! پرسیدم چرا ؟ گفت : چند سال است که مردم ما انقلاب کردند اما هنوز همه یک دل و یک  خط نیستند ، هنوز راه خودشون را پیدا نکردند ،‌هنوز نمی دونند به کدام سمت و سو می روند و سر درگم اند ، اونایی هم که می دونند اندک اند و کسی از شون حرف شنوی ندارد ، بعضی ها هم که حزب باد ند ...
کلاس وارد بحثی داغ شد و من ماندم و انبوهی از سوالات بی جواب .( خب همیشه اونا تو کف سوالات من می موندند اما امروز من تو کف سوالات اونا موندم )
می خواهید سوالات را ببینید ؟ شاید بتونید جواب بدید ، من که فکر نکنم بتونم نمره ی خوبی بگیرم ، شما را نمی دونم .
چرا انقلاب کردند ؟ هدفشون چی بود ؟ مگه هدفشون  بهبود وضعیت مملکت و ملت نبود ؟ آیا به این هدف دست یافتند ؟ آیا از کرده ی خود راضی اند ؟
مگه نمی خواستند هر کس به حقش برسه و مستضعفین در زمین حاکم شوند ؟ آیا الان مستضعفین در زمین حاکم شدند ؟ آیا دیگه مستضعفی وجود ندارد ؟ آیا به اون عدالت و مساواتی که طالبش بودند رسیدند؟
آیا تصمیم شون آگاهانه و عاقلانه بود یا از احساسات نشات گرفته بود ؟
آیا از عواقب تصمیمی که گرفته بودند خبر داشتند ؟ چرا الان ابراز پشیمانی می کنند ؟
آیا الان همه در یک مسیر حرکت می کنند ؟ یا هر کس منافع خودش را در نظر می گیره ؟
آیا نمایندگان ملت ، فقط برای ملت گام برمی دارند یا از مردم به عنوان نردبان ترقی استفاده می کنند ؟
.................................................
......................................
........................
از درسی که دادم پشیمان شدم ... عجب کلاسی شد امروز!!!

پی نوشت :
برای گرفتن حق ، اول باید حق و حقوق مان را بشناسیم ، بعد شاید خدا مددی کرد !!!
مواظب باشیم در انتخابات اخیر دوباره جای سوال باقی نگذاریم ؛ بچه ها خیلی تیز و باهوش اند و کمترین اشتباهات ما ، از دید آن ها پنهان نمی ماند .
یک انتخاب اشتباه  می تونه آینده ی فرزندان مان را به مخاطره بیندازه .
بیایید این دفعه باند پرواز دیگران نباشیم فقط به کسانی اجازه دهیم از باند ما استفاده کنند که شایستگی پرواز را داشته باشند.
باور کنید دیگه فرصت اشتباه نیست این اشتباهات ریز و درشت ؛ خسران های غیر قابل جبران اند.
زیر سایه ی عزت خدا عزیز بمونید تا همیشه ...