سهم هر کس از رنج در این کره درد چقدر است ؟ سهم من ،سهم تو ،سهم او ... ؟ میزانی هم هست ؟ ولت سنجی ؟ آمپر سنجی ؟ کنتوری ؟کیلومتر شماری ؟
اندازه اش معلوم نیست اما سهم الارثی از جانب پروردگار است مثل همه نعمات و الطافش ؛ دختروار و پسر وار هم ندارد .  

گریزی از این سهم نیست پای بسته است ، زبان بسته ؛ چشم بینا و گوش شنوا ... می بینی می شنوی ؛ لب نمی زنی ...
تا به یاد می آوری درد در گوش می پیچد و پوست زوزه می کشد ؛ لب اما خاموش می ماند ...

بزاز تقدیر را گویی : « اندام تحملم نحیف است ؛ قدری سهم رنجم را کوتاهتر کن » 
گوید : خیاط قابل است و تا آخرین تار و پودش را خرج قبایت می کند .

قصه ی زندگی ؛ قصه ی یکی بود و یکی نبود نیست ؛ قصه ی یکی بود که مجبور به دوتا شدن بود ؛ دو تایی که می خواستند سه تا و چهار تا و پنج تا و ... شوند.
قصه ی گود و میل و زور آزمایی با دنیاست ؛ یا علی گویان خاک می بوسند و میل زندگی می زنند و نغمه ی تداوم می خوانند ؛ یکی و دو تا ، دو تا و سه تا ، سه تا و چها رتا ...

قصه زندگی ، قصه ی بقاست بقایی که به فنا نمی اندیشد ...
شاید هم قصه ی زندگی ؛ قصه ی  خرمالوی خوشرنگ سر شاخه باشد ؛ می بینی ، دوست می داری ، دست دراز می کنی، نوک پنجه می ایستی ،چهار پایه زیر پایت می گذاری ،از نردبان بالا می روی و می چینی تا دندان نشانش دهی !!

می شود سیبی باشد سر شاخه ؛ بچینی و ببویی و در خوردنش تعلل کنی . 
شاید هم آن مثل قدیمی و معروف ؛ خربزه ی نبریده باشد ... بدون شرط چاقو !!
 به گمانم زندگی قصه ی یک تقدیر است یک تقدیر بی تقریر .
   
*   *   *   *    *
خدایا ؛ قصه ی زندگی را در لحظه ای می نویسی تا در لحظه خوانده شود ،لحظاتش را به خاطر بسپرند شاید قصه ی لحظه هایش روزی نوشته شود . 
  در عجبم از : 
شادی به تاراج غم و غم به یغمای دعا می رود و دعا هم با گناه دود می شود ... اللهم اغفر لی ذنوب لتی تحبس الدعا.

کاش در دهکده عشق فراوانی بود
توی بازار صداقت کمی ارزانی یود

کاش اگر گاه کمی لطف به هم می کردیم
مختصر بود ولی ساده و پنهانی بود

کاش به حرمت دل های مسافر هر شب
روی شفاف ترین خاطره مهمانی بود

کاش دریا کمی از درد خودش کم می کرد
قرض می داد به ما هرچه پریشانی بود

کاش به تشنگی پونه که پاسخ دادیم
رنگ رفتار من و لحن تو انسانی بود

مثل حافظ که پر از معجزه و الهامست
کاش رنگ شب ما هم کمی عرفانی بود

چه قدر شعر نوشتیم برای باران
غافل از آن دل دیوانه که بارانی بود

کاش سهراب نمی رفت به این زودی ها
دل پر از صحبت این شاعر کاشانی بود

کاش دل ها پر افسانه ی نیما می شد
و به یادش همه شب ماه چراغانی بود

کاش اسم همه دخترکان اینجا
نام گلهای پر از شبنم ایرانی بود

کاش چشمان پر از پرسش مردم کمتر
غرق این زندگی سنگی و سیمانی بود

کاش دنیای دل ما شبی از این شب ها
غرق هر چیز که می خواهی و می دانی بود

دل اگر رفت شبی کاش دعایی بکنیم
راز این شعر همین مصرع پایانی بود

دریای آرام ناخدای قهرمان نمی سازد .

::::::::::::::::::::::::::::::::::::

سکوت سرشار از نگفته هاست و ناگفته ها پر بهاترین داشته هاست.

*  *  *

اگه اشکالی در قالب می بینید لطفا بگید چون خودم چیزی متوجه نمیشم ... ممنونم.

در حدیثی پیامبر(ص) فرمودند: اِنما بعثت لاتمم صالح الاخلاق.
فقط برای به اتمام رساندن اخلاق شایسته برانگیخته شدم.
در این حدیث نبوی؛ اتمام اخلاق صالح و شایسته هدف بعثت می باشد هر چند که پیامبر (ص) برای بیان عقاید و احکام نیز مبعوث شده است ولی برای اخلاق جایگاهی ممتاز در نظر می گیرد.
اخلاق نبوی را نباید  تزریق کرد باید مجذوب آن شد. 
اخلاقی که صلاحیت دارد ؛ همه آن را محور برنامه زندگی خویش قرار می دهند و نیاز به تبلیغ و اجبار نیست .
نیکو سیرت را همگان مجذوب شوند و نیاز به ضرب و زور نیست . 
هدف بعثت تمام نمودن و کامل کردن ارزش های اخلاقی گزارش شده است، بنابراین همه مکارم اخلاقی به طور کامل با بعثت پیامبر(ص)در اختیار بشر قرار گرفت. این ارزش ها سرمایه ای جاویدان و ابدی برای انسان سازی و تکامل است و همه اقوام و ملل باید به آن آراسته گردند اما نه به اجبار . 
پیامبر نمونه بارز یک خلق و خوی پسندیده بود  بیشتر عمل می کرد و کمتر حرف می زد ؛بین گفتار و کردارش تناقضی نبود ( چیزی که ما اکنون در بین مدعیان سینه چاک اسلام بسیار شاهدیم ... تناقضی چشمگیر بین حرف و عمل) او محبوب بود و همه مجذوب.
 
حال ما که سنگ اسلام را به سینه می زنیم و خود را پرچم دار دین محمد می دانیم ؛ تا چه اندازه توانسته ایم ارزش های اخلاقی را حفظ و بدان عمل کنیم ؟ چقدر خوی نبوی در سیرت و صورت مان تجلی یافته ؟ 

جاده خاکی :

آدم ها همه می پندارند که زنده اند. برای آن ها تنها نشانه ی حیات، بخار گرم نفس هایشان است!
کسی از کسی نمی پرسد: آهای فلانی! از خانه ی دلت چه خبر؟! گرم است؟ چراغش نوری دارد هنوز؟
خوش به حال اونایی که سعادت داشتند و امروز به دیدن مادرشون رفتند . 
عیدتون مبارک

گفتند ستاره را نمی توان چید ...
و آنان که باور کردند...
برای چیدن ستاره ...
حتی دستی دراز نکردند...
اما باور کن ...
که من به سوی زیباترین و دورترین ستاره...
دست دراز کردم...
هر چند دستانم تهی ماند ...
اما چشمانم لبریز ستاره شد ...

( سهراب)