روزنه ای به رنگ

در شب تردیـد من ، بــــــرگ نگاه 
         می روی با مــــوج خاموشی کجا ؟
                  ریشه ام از هوشیــــاری خورده آب 
                           من کجا ، خاک فـــــراموشی کجــــــا ؟
                                    دور بـــود از سبـــــــــــــــزه زار رنگ ها
                                              زورق بستـــر فـــراز مـــــــوج خــــــواب
                                                      پرتویی آییـنـــــــــــه را لبریــــــــز کــــرد
                                                              طــــــرح من آلـــــــوده شد با آفتـــــــــــاب

اندهی خم شد فراز شط نــــــــــور
        چشم من در آب می بیند مـــــــــرا
                سایه ی ترسـی به ره لغــــزید و رفت
                        جویبـــــاری خواب می بینــــد مـــــــرا
                                 در نسیــــم لغـــزشی رفتــــــم به راه
                                           راه ، نقش پای من از یــــاد بـــــــرد
                                                    سرگذشت من به لب ها ره نیـافت
                                                               ریـــــگ بــاد آورده ای را باد بــــــرد 

                                                                            « سهــــــــــراب سپهـــــــــــــــری »

می خوام از ساله های پیش شروع کنم وقتی دوم راهنمایی بودم روزی که فقط چند دقیقه بعد از معلمم وارد کلاس شدم ؛ آن هم معلمی که خودش همیشه دیر به کلاس می اومد .
13 نفر بودیم ؛ همه را به جرم دیر آمدن ؛ آن هم فقط کمتر از 5 دقیقه ، به دفتر مدرسه فرستاد و ما چون حس می کردیم محقیم ، کله شقی کردیم و کار به روزهای بعد و تعهد و امضای ولی و... کشید. به همین سادگی .
تازه از این جا آغاز شد و ما شدیم 13 همراه همیشگی ؛ بعضی ها معتقدند که 13 عدد نحسی است اما برای ما نبود از آن روز به بعد یه دوستی چندین و چند ساله بین 13 تا دختر شیطون و درسخون شروع شد ، که روزها آسایش را از هم کلاسی هاشون و شب ها آسایش را ازخودشون و کتاب سلب کرده بودند.

سال ِسوم دبیرستان کلاس ِ زبان دبیر: آقای لواییان درس: نقل قول مستقیم و غیر مستقیم
زمان : ساعت 2 بعد از ظهر

ساعات صبح آن روز به دروس ریاضی و فیزیک گذشته بود ؛ ظهر، نماز و ناهار ِنصفه نیمه و کمی شیطنت و خلاصه ساعت 2 با ورود دبیر به کلاس ، رسما کلاس شروع شد آقای لواییان دبیر حاذق زبان عنان کلاس را دردست گرفت و گرامر درس نقل قول ها را شروع کرد - تکرار مکررات آغاز شد - خب طبیعیه ، ما هم خودمون را سرگرم کردیم !!!
یه شیشه ماست و خیار از ناهار ظهر دست نخورده مانده بود ، بچه ها حیفشون اومد که نخورند - البته هدف خوردن نبود - یکی با انگشت ، یکی با قاشق ، یکی با نان و خلاصه هر کس با ابزاری از اون شیشه ی ماست و خیار مستفیذ می شد مژگان هم از نیمکت جلویی ما دستش را آورده بود پشت سر و می گفت: منم می خوام
گفتم : نه نمیشه ، تو در مدار جغراقیایی خوبی قرار نداری و آقا تو را می بینه .
از اون اصرار و از ما انکار ؛ وقتی دیدم بی فایده است و توی کتش نمیره ؛ همین جوری که روش به تخته بود و با دستش از پشت سر اصرار می کرد منم شیشه ی ماست را بردم زیر دستش و ........ خلاصه دستش را تا مچ فرو کردم توی شیشه .
در همین حال دبیر مربوطه که مرتب سعی می کرد توجه ما را به کلاس معطوف کنه ؛ با عصبانیت گفت : مژگان پاشو این جمله را به نقل قول غیر مستقیم تبدیل کن.
دست مژگان هنوز توی شیشه بود و با حرکت دستش التماس می کرد که دستمو بیرون بیارید اما مگه بیرون می اومد مژگان که دید نمی تونه برای حل تمرین پای تخته سیاه بره ، با اجازه ی دبیر از همون جا شروع به حل تمرین کرد و با افتخار و غرورِ تمام نشست البته ما هم در این فاصله موفق شدیم دستش را از توی شیشه در بیاریم و با دستمال دستش را پاک کنیم .
نفر بعدی من بودم رفتم پای تخته و شروع کردم ، مرده بودم از خنده ؛ مژگان با صورتی برافروخته سعی می کرد با شکلک در آوردن تلافی کنه اما بی فایده بود ، نوشتم و اومدم نشستم .
بعد از من ، همه ی ماست خورها برای تبدیل جملات مستقیم و غیر مستقیم ، یکی یکی پای تخته رفتند.

از آن روز سال های سال می گذره تمام آن 13 نفر موفق به کسب رتبه های دانشگاهی شدند و مژگان زنان و زایمان ؛ همه ازدواج کردند برخی موفق و عده ای ناموفق ، از جمله مژگان ؛ که سهم او از زندگی مشترک یک دختر زیبا و یک مهر طلاق روی شناسنامه اش بود و درست شش ماه بعد از جدایی وقتی با فرزندش به بیمارستان محل کارش می رفت تصادف کرد و همراه با دخترعزیزش جان به جان آفرین تسلیم گفت .
وقتی این اتفاق رخ داد من در بستر بیماری بودم و از ستیز با اتاق عمل ، فاتحانه برگشته بودم ، خانواده ام نگران بودند که نکنه با شنیدن خبری ناگوار بیماری ام شدت پیدا کنه اما بالاخره موضوع را گفتند و من برای مراسم آن عزیزعازم شدم . داغ این واقعه هنوز روی قلبمه .

ممنونم از نوالهدای عسلی خودم که منو دعوت به این بازی کرد تا سبب بشه که من از مژگان عزیزم یادی کنم . روحش شاد .

به گمانم با خوندن این خاطره متوجه شده باشید که چرا بچه ها ی شیطون را خیلی دوست دارم .

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

انتخاب نفرات بعدی بازی آن هم از بین همه ی کسانی که صادقانه دوستشون دارم کمی مشکل بود بنابراین مدعوین من اعداد اول یک رقمی صفحه نظراتم خواهند بود . یعنی نظرات 2 ، 3 ،5 ،7 که بعد از مشخص شدن ، با اجازه شون، به قصر فرمانروایی اونا میرم و از شون دعوت رسمی به عمل می آرم .

و اما نفر پنجم ؛شخصی است که احترام بسیاری براشون قائلم و به عبارتی استاد من محسوب میشند:

برادر بزرگوارم آقای حسامی

1- داداش حسن 2- میترای گلم 3- بیتای نازنینم 4- فاطمه ی عزیزم

امشب رخوت و خواب بعد از ظهرهای گرم تابستان و سستی کسالت آورعصرهای آن ؛ جایش را شور وغوغای پاییز می دهد و بادهای داغ و جان فرسایش به نسیم خنک صبحگاهان پاییزی .
از فردا برگ ریزان شروع می شود و طبیعت ملون تر از همیشه ، آن قدر رنگ ها متنوع اند  که من و تو از شمارش رنگ های آن عاجز می مانیم .
 فردا صبح دیگر از چهره ی خموده ی شهر خبری نیست هر چه هست شور و نشاط و شادابی است رادیوی ماشین را خاموش کنید و شیشه ی را پایین بیاورید و به کنار خیابان ها نگاه کنید زندگی واقعی را خواهید دید.
به دستان کوچکشان بنگرید که چگونه دست پدر و مادر را در دست گرفته اند ، به برق چشمانشان نگاه کنید تا دل های کوچک و بی تابشان را ببنید و اگر با آن ها هم صحبت شوید،  بیقراری و التهاب رسیدن به مدرسه را، در کلامشان حس خواهید کرد .

چه خاطراتی برای شما تداعی شد؟
یادم هست شب اولین مهر زندگی ام ، آن قدر به فرم آبی رنگی که با یقه ی گیپور سفید مزین شده بود چشم دوختم، تا خوابم برد صبح با دنیایی از اشتیاق بیدار شدم و موهای مشکی و نرمم را به دستان توانای مادرم سپردم تا با مهارتی که از او سراغ داشتم آن ها را ببافد، گاه و بیگاه برای محکم شدن هنرش سرم را می کشید و من درد شیرینی را زیر دستان گرمش حس می کردم ، فرمم را پوشیدم و کیف به دست، منتظر آمدن مادرم شدم ، در راه از خوشحالی کیفم را به هوا پرتاب می کردم انگار روی ابرها راه می رفتم ...........
امشب آخرین شب تابستان است و فردا آغازی نو ، فردا چهره ی شهر متبسم خواهد شد انگار فرشتگان خدا روی زمین پراکنده می شوند تا زمین را عطرآگین کنند و این معصومیت بچه هاست که باز آسمان را آبی تر از همیشه می کند. انگار دوباره زندگی زنده می شود.
باز کوکب خانم خوش سلیقه ، دهقان فداکار ، روباه و زاغ  و مادر بزرگ و کرسی شب یلدایش ، ثریا و دندان شیری اش ، محمد حسین فهمیده و آرش کمان دار ، ویلبر رایت ، الکساندر گراهام بل و... عازم سفر می شوند سفر به کلاس های درس، به دل های پاک.
باز هم شیطنت هایی که هرگز تکراری نمی شوند بازپرواز موشک های کاغذی ، خنده های وقت و بی وقت ، گم شدن و نیاوردن مصلحتی دفتر و کتاب ها ، آدامس خوردن های یواشکی ، نامه نگاری ها ، القاب و اسامی خاص معلم ها و.........
باز هم زنگ زندگی ؛ زنگ طراوت و شادابی ، زنگ عشق ، زنگ مهر‌، زنگ مدرسه     
باز ماه مهربان من آمد و با نوازش نسیمش ، مهری دل انگیز را برایم به ارمغان آورد .
من عازمم ، عازم سفری نه ماهه به سرزمین عشق ، سفری به دنیای بچه ها ، به دنیایی که از نیرنگ و پلیدی ها خبری نیست و هر چه هست پاکی و صفاست .

بدرقه ام نمی کنید ؟

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

من با کمال میل ، دعوت نوالهدای عسلی ام را پذیرفتم و دو یا سه روز دیگر یکی از خاطرات دوران مدرسه ام را برایتان بازگو می کنم .

همه ی زوار ؛ یا سرگرم زیارت اند یا وضو یا نماز ، تنها پرنده می پرد
ساعت یازده شب هنگام مراجعت به منزل ، یک جمبوجت با سرعت خدا کیلومتر در ساعت از کنار مون رد شد با تبحری تمام آینه بغل راننده را هدف گرفت  و با سرعت از ما دور شد . وقتی به خود آمدم دیدم که سکوت فضای ماشین را اشغال کرده و ما درتعقیب و گریزیم ؛ نه چراغ و نه بوق هیچ کدام کارساز نبود و آقای راننده ی ضارب فقط جلو را میدید ، شاید هم نمی دید ، فقط پای مبارک ، پدال گاز را می شناخت تا این که پشت چراغ قرمز، جری موشه به دام افتاد خلاصه آقایون از ماشین ها پیاده شدند و بحث بالاگرفت آقای راننده ی محترم (خاطی) حاج آقایی بودند که تازه از خانه ی خدا برگشته بودند  .
حاج آقا : آقا من اصلا حالم خوب نیست و همین چند دقیقه پیش با یک نفر دیگر هم تصادف کردم بنابراین اصلا متوجه شما نشدم .
خانم حاج آقا : ما عجله داریم و باید بریم ، مهمان ها همه منتظر حاج آقاهستند سرعت حاجی بالا بود و نفهمید ، شماره ی همراه شون را می دهند بعدا باهاشون تماس بگیرید .
 حاج آقا رو کرد به راننده ی و گفت  : یک آینه ی بغل پژو که هزار تومان بیشتر نیست بگیر و برو !
آقای راننده برافروخته شد و گفت : مرد حسابی انگار هوش نیستی، همه اش هزار تومان !!!
اصلا ماشین نه ، یک آدم ؛  نباید می ایستادی ببینی چی شد ؟ چون حالت خوش نیست و عجله داشتی باید می رفتی ؟
حاج آقا : بــــــــــــــــــله آقا !!! حالا که آدم نبود و اتفاقی هم نیفتاده !!‌ مگه چه خبــــــــــــره ! و.......
خلاصه زائر خانه ی خدا رفت روی یک فاز دیگه و زد زیر همه چیز و گفت: اصلا من با شما تصادف نکردم ! و در همین گیر و دار پلیس گشت رد می شد که همه ی ما مثل این که فرشته ی نجات دیده باشیم با ایما واشاره از او خواستیم  که توقف کند  .
بعد از مشورت با ماموران راهنمایی و رانندگی قرار بر این شد که با هم به توافق برسند ، بعد از چند دقیقه حاج آقا به حاج خانم و دیگر سرنشینان ماشینش با عصبانیت گفت: زنگ بزن چند تا از برو بچه ها بیایند این خیابونی ها را بزنند لت و پار کنند!!! و...
خلاصه  گل به شما و .....به ما !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
حاج آقا مواظب حرف زدن تون باشید .شما سر به مهر می گذارید؟!! شما خانه ی خدا را طواف کردید ! ما می گذریم اما شما خودت می دانی و وجدانت . برو با همان خدایی که عاشقانه طوافش کردی کنار بیا .
همگی سوار شدیم و بلوار را دور زدیم که به راهمون ادامه بدیم اما نگاه ها به طرف آن سوی بلوار و به حاج آقا دوخته شده بود ، آن ها هم سوار شدند و راه افتادند کمی آن طرف تر صدای مهیبی به گوش رسید همه ی چشم ها  به طرف صدا برگشت لاستیک ماشین حاج آقا به شکل باور نکردنی ترکیده بود و دود و گرد و غبار و......
شب موقع خواب خیالش من را راحت نمی گذاشت از طرفی از شنیدن کلماتی که در شان ومنزلت خودم و همراهانم نبود رنج می بردم و از سویی دیگر متاسف از این که ، چطور قلبی را که با آب و گلاب خانه ی خدا طهارت داده بود به لجن کشید ؟ چطور زبانی را که با ذکر او مطهر شده بود با اراجیفش  آلوده  کرد ؟چه راحت ارمغان آن زیارت را .....
معمولا در حفظ لباس های نو و پاکیزه دقت می شود اما لباس نویی که بعد از زیارت خانه ی خدا برتن می شود چی؟
میریم آن جا که به او نزدیک تر شویم عذر تقصیر می خواهیم آن و قت ملتماسانه ببخشش را ، از او که رئوف و رحیم است ، گدایی می کنیم  اما موقع بازگشت دوباره از سر می گیریم انگار میریم اونجا که هارد دیسک مون را خالی کنیم تا دوباره جاباز بشه برای گناهان بعدی !!!!
کاش با قدم های دلمون به زیارتش می رفتیم 
برو طواف دلی کن که کعبه ی مخفی است        که آن خلیل بنا کرد و این خدا خود ساخت
نه خدایا تا مادامی که شعور درک آن جا را بهم ندادی دعوتم نکن ، حدااقل باید برای خودم محرز بشه که لیاقت اومدن به مهمانی ات را دارم و می تونم حال و هوای خونه ات را در خودم حفظ کنم ، من می خوام اول با دلم بیام بعد با پاهام .
 اومدن و صفای روح و آمرزش گناهان یه چیزه ؛ حفظ و تداوم آن حالت معنوی یه چیز دیگه است .
آن چه ما کردیم با خود ، هیچ نا بینا نکرد       در میان خانه گم کردیم صاحب خانه را

تشویق و رتبه بندی شاگردان مدرسه ،  نوعی ایجاد انگیزه برای بهبود واثر بخشی به وضعیت تحصیلی آنان است  ؛ در واقع  قرار دادن آنان در مسیری که خود می خواهیم .
وقتی کارمند ، پرستار ، معلم و...و پزشک نمونه انتخاب می شوند یعنی تغییر در نگرش و رویکرد بقیه ی افراد تا مرز نمونه شدن ؛ در واقع ، تغییر ِ جهت آنان ؛ به سمت و سویی که خود می خواهیم  .(‌از اثرات مثبت آن پیشرفت و از اثرات منفی آن می توان چاپلوسی و دو رویی و نقاب زدن و... را نام برد )
وقتی چیزی انتخاب می شود ، تشویق و تایید صورت گرفته است  لذا افراد برای جلب تایید و تشویق دیگران ؛ ناخودآگاه خود را با معیارهای انتخاب برتر منطبق می کنند وسعی و تلاش ها روی ملاک های انتخاب متمرکز می شود آن وقت است که مسیر ذهن و اندیشه و تلاش و افعال دیگران را به سمتی که خودخواسته ایم سوق داده ایم .
انتخاب برترین ها دو بعد دارد یا انتخاب می کنیم تا پیشرفتی حاصل شود و ایجاد انگیزه ای برای ترقی کردن به وجود آید یا نه ، با انتخاب عده ای، بقیه را کنترل می کنیم .
گاهی انتخاب ، محدودیت و احتیاط می آفریند که این نوع انتخاب نوعی مبارزه ی زیرکانه است کنترل و مبارزه با کسانی که در راستای اهداف مجموعه ی شان گام بر نمی دارند.گاهی عواقب انتخاب مثبت وسازنده و گاهی عواقب آن منفی ومخرب است .
منتخب شدن متون در دنیای نت یعنی تغییر جهت نویسندگان به سمت موضوعات خاص ؛ یعنی محدود کردن سبک و سیاق نوشته ها ؛ گرفتن خلاقیت از نویسنده ؛ به زنجیر کشیدن کلمات ، محبوس شدن اندیشه ها  .
وقتی مبارزه ی امام حسین را به تفصیل می کشی تو را می ستایند اما اگرتلاش کنی که  زیر یوق ظلم و ستم  نباشی و از بی عدالتی های سخن برانی؛ یعنی انگیزه ی جنگیدن امام حسین را به ورطه ی عمل برسانی ، آن وقت ......
 هنگامی که نمی ترسی و حقایق را بیان می کنی شمشیرها را از رو می بندند ولی اگر محتاط شدی و به میل و اشتهای دیگران تغذیه ی روح کردی مورد تحسین واقع می شوی . !!!!
آیا محدویت بیان و گفتار و کردار در دنیای حقیقی کافی نیست که به دنیای مجازی هم رسوخ کرده ؟ ( البته کاملا متفاوت و محترمانه و خیلی با کلاس)
در دنیای حقیقی : دانشجویی که اعتراض می کند ناپدید می گردد  کارگر، تو دهنی می خورد  معلم ، اخراج می شود کارمند، منفصل از خدمت می شود و..... در دنیای مجازی : وبلاگ ها بسته می شوند!!!
ما محتاط شده ایم ؛ آن چه در دل پنهان کرده ایم را ، دوست داریم از زبان دیگران بشنویم وقتی یک متن به اصطلاح خفن جنجالی را می خوانیم برای نویسنده کف می زنیم و هورا می کشیم ولی ............. بماند.
اگر چه ممکن است  که همه ی هدف از منتخب شدن متون ؛ محدودیت  نباشد اما این محدودیت  خواسته و ناخواسته پدید می آید .
لازم به ذکر است که ؛ اینترنت یک فضای باز است و سن بازدید کنندگان آن تعریف نشده است پس احتیاط در نوشتن ، شرط اول است و کمی نظارت غیر محسوس آن هم برای غیر متعهد ها ، خالی از لطف نیست .
مقایسه ی وبلاگ ها 
1-  وبلاگ فضایی است برای تخلیه ی روح ، بیان احساسات ،‌ دل نوشته است و چون افراد دغدغه های ذهنی متفاوتی دارند پس دل نوشته هایشان با هم متفاوت است . قیاس وبلاگ ها قیاس احساسات است  و برترو منتخب شدن و مقایسه ی احساسات معنا و مفهومی نمی تواند داشته باشد .
2 - تفاوت های فردی در انسان ها باعث می شود هر فرد در نوع خودش بی نظیر باشد . پارسی بلاگ به مثابه ی کلاس درسی است که هر کس در هر زمان می تواند معلم دیگری باشد لذا در چنین کلاسی چگونه می توان شاگرد برتر را انتخاب کرد ؟
3 -  لازمه ی هر سنجش درست، داشتن معیار و ملاک مناسب است . آیا برای رتبه بندی اندیشه ها و احساسات می توان ملاک ومعیار مناسبی را در نظر گرفت ؟
4 -  انتخاب وبلاگ برتر ، نوعی توهین غیر مستقیم به اندیشه های دیگران است مسلما هر مدیر وبلاگ برای اندیشه هاو سخن  خود ارزش بسیاری قائل است پس غربال کردن و سبک سنگین کردن اندیشه های دیگران کمی دور از انصاف است .
5 - پیامد انتخاب ، احتیاط و محدودیت است و این اندیشه در دیگران به وحود می آید که کسی دائم مراقب نوشته های آن هاست ومدیران وبلاگ محتاط  خواهند شد و آزادی بیان از آن ها سلب خواهد شد و سخن و کلام در قفس تنگ تکلف ها اسیر خواهد شد .
راستی نظر شما چیه ؟ بامقایسه ی وبلاگ ها وانتخاب وبلاگ و نوشته ی برتر موافقید ؟

حقیقت تلخ است می دانید چرا ؟
 وقتی می گویی آسیب می بینی ؛ وقتی می شنوی آسیب می رسانی !!!
 وقتی می گویی می ترسی و وقتی می شنوی می ترسانی!!!
 وقت گفتن مدافعی و هنگام شنیدنش مهاجم !!! 

تنوری برافروختند  
        آتشش همه انبوه
              به آتشم سپردند
                    چون عروسکی خمیری 
                          کمی شکر
                               کمی زعفران
                                    باقی همه داغ و خاکستر 
  تنور خاموش و
              باد در راه 
                    کجاست گوشی که
                            بشنود صدای گریه ام را
                                                      در ته چاه

اینم نوشته های  قشنگ  شما عزیزان  که برای من بسیار ارزشمندند.
از همه ی شما دوستان خوبم متشکرم  

می خواستم  زحمت این پست را به شما دوستان و بازدید کنندگان عزیز واگذار کنم  لذا جمله ی ناقصی را شروع کرده  و از شما خواهش می کنم که با قلم توانای خودتان آن را کامل کنید ( خوشحالم میشم اگه همراهی کنید ) قطعا خود نیز در موعدی مقرر متنم را تکمیل خواهم کرد اما اول نظر شما.
پس دوست من ، مرا منتظر نگذار.

ماه و خورشید وگل نسترن و نرگس و یاس همه تقدیم کنند..............
................................................................
.........................................................
................................................
.......................................
............................
..................

کاش چون آیینــــــه روشن می شـــــد              دلــم از نقش تو و خنــده ی تــــو
صبحگاهان به تنـــــــــم می لغـــزیـــــد              گــــرمـی دست نوازنـده ی تـــــو
کاش چون بـــــــرگ خزان رقص مـــــرا               نیمـه شب ماه تماشا می کـــرد
در دل باغچـــه ی خانـــــــه ی تــــــــــو               شـــور من ولوله بــرپا می کـــرد
کاش از شاخه ی سـر سبـــــــز حیـات              گل انـــدوه مـــــرا می چیـــــدی
کاش در شعــر من ای مایه ی عمــــــر               شعــــــــله ی راز مرا می دیـدی

دیشب توی اخبار 30/20 شنیدم که رئیس محترم مجلس شورای اسلامی با دولتی شدن مساجد مخالفت کردند و فرمودند به جای این که مسجد دولتی شود ، دولت باید مسجدی بشود !!!!!!!
شاید باور نکنید اگر بگویم ، حدود یک ربع، متحیرانه به این خبر فکر می کردم ، چه معنی می توانست داشته باشد ؟ مسجد دولتی یعنی چه ؟ چه کسی این پیشنهاد را داده که مساجد باید دولتی باشند، که رئیس مجلس با دولتی شدن آن مخالفت کردند ؟ یعنی اگربا دولتی شدن مساجد موافقت می شد به مساجد مالیات و عوارض و... تعلق می گرفت ؟؟؟!!!!
شاید هم ابتدا دولتی می شدند و بعد در طرح های دراز مدت اقدام به فروش و واگذاری آن ها به بخش های خصوصی می شد و این خود، گامی بود در جهت حفظ استقلال کشور !!!!!
مسجد محل عبادت و خلوت کردن افراد با خدای خویش است ، عبادت یک مسئله ی کاملا شخصی است و اشخاص برای راز و نیاز و خلوت با خدای خود به یک حریم امن و یک جایگاه مطمئن نیاز دارند جایی که فضای روحانی لازم را برایشان تامین کند ، البته این فضا با توجه به موقعیت روحی افراد می تواند  همه جا فراهم شود ولی وجود یک مکان مقدس و خاص ، برای سخن گفتن با خدا خالی از لطف نیست . مسجد باید جایگاه بی پناهان و در ماندگان باشد، اولین و آخرین ماوا برای همه ، جایی که کارهای خدایی در آن انجام شود.
فکر کن ؛ خانه ی خدا دولتی شود !!! خدا را شکر که موافقت نشد.
خب حالابه این فکر کنیم که دولت چه جوری باید مسجدی شود؟  
عده ای جمع شدند تا به اداره ی مملکت بپردازند و به نحو خدا پسندانه ای به خلق خدا خدمت کنند.
 دولت باید مسجدی شود ، در خوش بینانه ترین حالت یعنی این که : باید خدایی فکر کنند و خدایی عمل کنند ، اما نمی شود تصور کرد که همه ی کسانی که به مسجد میروند خدایی فکر می کنند و خدایی عمل می کنند.
 آیا همه با نیت و طینت پاک، پا در مسجد می گذارند ؟ کم نیستند افرادی که از سر ریا و تظاهر ؛ تزویر و فریب ، نیرنگ بازی و دغل بازی ، به مسجد می روند و با دادن انواع خرج ها و برگزاری مراسم های گوناگون سعی در سرپوش گذاشتن روی گناهان خود و فریب دیگران دارند .
اگر موقع نماز ظهر گذرتان به اداره ای برای انجام کاری افتاده باشد حتما خواهید دید که درها به رویتان بسته و همه ی کارمندان برای انجام فریضه ی نماز به نماز خانه رفته اند و شما حداقل نیم ساعتی در انتظار به سر خواهید برد.( نیم ساعت که به جایی بر نمی خورد ؟ جزء عمر هم به حساب نمی آید ) خب فکر کنم رسالتم را بر شما تمام کردم و حالا من وشما خوب معنی دولت مسجدی را می فهمیم !!!!
دولت مسجدی یعنی : مجریان عدالت !، رسیدگی به مسائل بغرنج زندگی و معیشتی مردم ! ، ساختن مدرسه و مسجد و بیمارستان و پالایشگاه در کشورهای همجوار و همسایه ی دور و نزدیک ( چراغی که به مسجد رواست به خانه حرام است !!!!!!) ، جاده سازی و گاز رسانی و آب رسانی به دیگر کشورها !؛ رفع گرسنگی و فقر و فحشا و اعتیاد در بین خرد و کلان !، مبارزه با باندهای قاچاق انواع کالا ! ( زدن سرشاخه ها ، نه تنه ی قطور آفت زده ) ، جهانی کردن اسلام با هر سبک و سیاقی ! برطرف کردن فسادهای اداری و  رسیدگی به مسائل بهداشتی و آموزشی نقاط دور افتاده ی کشور و برقراری امنیت اجتماعی و ....
خدا کند با مسجدی شدن دولت ، این مسائل پیش پا افتاده هم حل شود و درد و رنج و غم و اندوه از این کشور رخت ببندد و برود .
آمین