این روز ها زاینده رود همیشه زنده هم دیدنی است !!!!

وقتی کودکان به جای حضور در کلاس درس ، بازار کار را تجربه می کنند و زنان مان برای لقمه ای نان ، چادر عفاف از سر برمی دارند و مردان مان گل های آتش را بر شیره ی بی جان خشخاش می گذارند تا درهاله ای از غبار غلیظ بی تعصبی فرو روند و خویشتن خود را به فراموشی بسپارند ؛ چه با شکوه است جشن هسته ای !!!
وقتی پسران و دختران جوان ما در انتهای جاده ی بی هویتی ایستاده و سرگردان ، فرهنگ و تمدن خود را در رنگ ها و مدها می جویند ؛ چه کسوتی دارد جامه ی اتمی بر تن کردن !
هنوز بوی نفت از سفره های مان نرفته  عطر اورانیوم غنی شده در آن می پیچد و آب سنگین جرعه جرعه در گلوها ریخته می شود تا مبادا لقمه ای در گلو گیر کند !!

من از این سکوتی که فریاد هزاران درد است بیزارم !
من از آینده می ترسم و فقط به حال فکر می کنم اما سعی امروز ، کفاف تقاضای فردا را نمی دهد ، دستمزد دیروز به درد امروز و  فردا نمی خورد .
هر روز از روز قبل پر تلاش تر و مایوس ترم و این به معنای یک دور باطل است .
چرا سعی امروز ، امید فردا را زنده نمی کند؟

به این روزهای بهار که می رسم دلم می گیره میشم مرغ سرکنده ، ماهی که تازه از آب انداختنش بیرون و خودش را به زمین می زنه  تا شاید به زندگی برگرده ............... 
وحالا شدم اون ماهی بی قراری  که  تنگش براش کوچیک شده و برای یک مولکول اکسیژن به روی آب میاد ؛ باد بدون زوزه ای که به خودش می پیچه و می خواد هر چی سر راهشو به هم بپیچونه .....
شدم زمینی که گدازه هاش تا زیر پوسته اومده و راهی برای خروج پیدا نمی کنند ؛ موجی که حتی به ساحل نمی رسه تا نابود بشه ؛ اسبی که چشماشو بسته تا دور دایره ی قسمت دور بزنه .....
بهاری که هر چی صبر می کنه سبز نمیشه ، جوونه نمی زنه ،‌ فقط به عشق شکوفه های سفید و صورتی اش ، شاخه های خشکش را بر تنه ی ترک خرده اش حفظ می کنه .....
شدم فریادی که حنجره ای برای فرار نداره ؛ اخمی که پیشانی برای نشستن نداره ؛ سکوتی که نفس داد زدن نداره ، غروری که روی خرابه های غم چمباتمه زده ، گردن برافراشته ای که از کمر خم شده  ؛ اشکی که دایره ای برا ی حلقه زدن نداره ، نگاهی که اشتیاقی برای نوازش نداره  ، شعــــله ای که حرارتی برای سوختن نداره ...
شدم آهی که سوزی نداره ، نفسی که راه برگشت نداره ، کلامی که ذوق بیان نداره....

به خدا می اندیشم و به غیر او نه .... دل به او می سپارم و به دیگری نه ...

:::::::::::::::::::::::::::::::::::
خیلی توجه نکنید ؛ پست قبل را بخونید در مورد اون پست اظهار نظر کنید .

شاید این حکایت را شنیده باشید اما دوباره شنیدنش خالی از لطف نیست.
در زمانی دور ، حاکمی که نمی دونم ستمگر بوده یا نه ؟!!  خزانه ی حکومتش خالی میشه ؛مضطر و پریشان ، برای رسیدگی به این  مشکل ، مشاورش را فرامی خواند و از او  چاره جویی می کنه .
مشاور وقت با آرامش خیال به حاکم میگه ؛ این که مشکل لاینحلی نیست و اصلا جای نگرانی ندارد ؛ سپس پیشنهاد بستن خراج بر روی یکی از پل های اصفهان را مطرح می کنه .
حاکم وقت با امتناع از پذیرفتن این پیشنهاد ، از اعتراض مردم و پیامد های آن ، ابراز نگرانی می کنه ...
خلاصه با تائید مبلغ کمی به عنوان خراج ، رضایت میده و دستور گرفتن خراج از مردمی که قصد عبور از پل را دارند ، صادر می کنه ...
اولش یه کمی اعتراض و نق و نوق ؛ اما بعد از چند روز موضوع عادی شده و عابرین مبلغ مشخص شده را می پرداختند ...
مدتی می گذره و مشاور از حاکم  می خواد که ؛ مبلغ خراج را بیشتر کنه .
این بار حاکم بیشتر از قبل اظهار نگرانی و ترس می کنه و معترف میشه که افزایش خراج مساوی است با اعتراض وسیع مردم و متزلزل شدن پایه های حکومت .... اما مشاور به او اطمینان خاطر میده و مسئولیت عواقب طرح پیشنهادی اش را بر عهده می گیره ؛ بالاخره حاکم  راضی میشه و رای افزایش عوارض صادر میشه .
خلاصه با اندکی اعتراض مردم ، دوباره موضوع عادی می شه و عابرین برای عبور دست به جیب می شدند!! 
این افزایش خراج به همین منوال ادامه پیدا می کنه و کسی صداش در نمیاد .
مشاور برای اثبات این که مردم بسیار مطیع و رام اند و به رای حاکم هیچ گونه اعتراضی ندارند ؛ نزد حاکم میاد و میگه :
علاوه بر اخذ خراج و عوارض ، به هر رهگذری یک ضربه شلاق هم بزنند!!
حاکم با  وحشت زیاد ، به شدت با پیشنهاد جدید مشاور مخالفت می کنه و از مقابله ی جدی مردم با این رای ابراز نگرانی می کنه و مشاور را متهم به قصد براندازی حکومت می کنه.
 اما دوباره با دلگرمی های مشاور ؛  تن به صدور  رای مذکور  میده  .
این بار هم با کمی سرسختی ، دوباره موضوع عادی می شه !!!
حاکم با تعجب بسیار از این همه انعطاف پذیری مردم تصمیم می گیره که خود از نزدیک ، وضعیت موجود را مشاهده و بررسی کنه ...
لذا روی پل مذکور رفته و با مشاهده ی ازدحام جمعیتی که برای عبور از روی پل ، منتظر نوازش ضربه ی شلاق بودند ، از مردم می خواد که در صورت وجود هر گونه مشکل و کمی و کاستی ؛ آن را مطرح کرده تا حاکم شخصا به آن رسیدگی کند !!!!
مردم با کف و دست و هورا ؛ اظهار رضایت کرده !! سپس یکی از حضار از وسط جمعیت می گه : مشکل خاصی نیست ، ‏فقط اگه تعداد ضاربین را بیشتر کنید بهتره !!! این طوری از ازدحام جمعیت  کاسته شده و ما کمتر معطل خواهیم شد !!! 
پی نوشت :
در این حکایت اندکی دخل و تصرف شده (‌فقط اندکی ) اما از اصل موضوع کاسته نشده است

آغاز سال 1387... بمب ... عیدتون مبارک.

پرده ی اول « دید » :

سلام ... سال نو مبارک ... خیلی خوش آمدید ... خوبید ؟.... چیکار می کنید ؟ .... خیلی از تون بی خبر بودیم ... ببخشید دیگه ، گرفتاری ها زیاد شده .... خوبه عید هست که دیدارها تازه بشه !!!!
‏چایی بفرمایید .... میوه ... آجیل و شیرینی میل کنید ..... تو را خدا بفرمایید قابل تعارف نیست !!!
هرزگاهی لبخند ها تصنعی و زورکی ... دست صدا و سیما هم درد نکنه ؛‏عجب جعبه ی جادویی و کار گشایی ؛ عجب راه گریزی !!! ...
بالاخره نمایش تموم میشه و....
خدانگهدار .... خداحافظ ....خوش حالمون کردید! .... قدم رنجه فرمودید! ... منتظریم تشریف بیارید ...
دو یا سه روز بعد ...

پرده ی دوم « بازدید » :

مشابه پرده ی اول ، فقط در مکانی دیگر و با نامی با عنوان ‏بازدید .
خلاصه خاله بازی تموم میشه و تا سال دیگه و عیدی دیگه ، همگی را به خدای یکتا می سپاریم . (‏گنجشک لالا ...سنجاب لالا ... آمد دوباره مهتاب لالا ... )

چه ایام قشنگیه ؛ نوروز و دید و بازدید هاش !

بیشتر از همیشه می خوریم و کمتر ورزش می کنیم .
بیشتر از همیشه حرف می زنیم و کمتر فکر می کنیم .
بیشتر از همیشه لبخند و تبسم زور زورکی تحویل دیگران می دیم و کمتر ، احساس رضایت می کنیم.
بیشتر از همیشه مهربونیم و کمتر از احوال هم جویا می شیم .
بیشتر از همیشه لاف و ظاهر سازی و کمتر اظهار همدردی.
بیشتر از همیشه همدیگر را تحمل می کنیم و کمتر گذشت داریم .
بیشتر از همیشه تعارف های دست و پا گیر و کمتر انتخاب و آزادی عمل .
بیشتر از همیشه کفران نعمت و ریخت و پاش و اسراف  ؛ کمتر شکر گذار نعمت های خدادادی هستیم .

راستی شما اسمشو چی میذارید ؟دید و بازدید یا رفع تکلیف ؟