آن شب ماه شعبان نیمه شد و ماه تمام متولد و امشب ماه شعبان نیمه می شود و ماه تمام ؛ پرده می پوشد .
شهر را آذین بسته اند و امشب و فردا کسبه ی بازار با سخاوت تمام شیرینی پخش می کنند! پسرم از من می پرسد
ــــ‌ پس کی می آید ؟
و من پاسخ می دهم هر وقت که ما آماده شدیم .
ــــ‌  ما کی آماده می شویم ؟
ــــ‌  هر گاه که به قدر کافی زلال شدیم .

در نیمه تمام می شود ( رخ می نماید ) اگر ما تماما زلال شویم .

خانه ام آشفته بازاری است که تمنای میهمان دارد ! ورودی کوچه را بسته ام و در انتظار آمدنش ؛ طاق را ریسه می بندم !
عنکبوت ها جای جای دلم را حجله بسته اند و من برای آمدن عروس پروانه ها اسپند دود می کنم ! آن قدر دود اسپند و غبار غلیظ غفلت با هم آمیخته اند که خمار شده ام و آمد و شدها را نمی بینم !
چاوشی می خوانم و به پیشوازش می روم اما باز این غبار لعنتی ؛‌ مانع دیدار می شود و من ناکام از دیدنش به انتظار جمعه ای دیگر می نشینم.  

 

از صیقلی بودن آینه است که چهره در آن زیباست ؛ برکه زلال است که درختان سر به فلک کشیده در آن طنازی می کنند ؛ از صافی آسمان است که ماه زیبا در آن می درخشد و از آرامش دریا است که آسمان به راحتی در بستر آن غنوده است ...

اگر نوری در دلم نمی تابد ؛‌ گناه از خورشید نیست ؛ این سردی و تاریکی از دل من است که روزنه ای به آفتاب ندارد فقط یک پنجره کافی است تا تابش گرمابخشش را در جام دل حس کنم .

می پندارم که تمام عمر را مانند کرم کوچک ابریشم ؛  فقط قفس بافتم و در آرزوی پرواز بودم .

عید بر همه مبارک باد
پ.ن.

از این که نتونستم مدتی به همه سر بزنم عذر می خوام انشاالله اگه عمری باقی باشه جبران می کنم

                                                                                                                            
عشق تو آغــــــــــاز و پـایــان دل است 
                              عشق تو دریای غـــــم را ساحل است


کبوتر های کربلا  ؛‌ مهمون های حسین بر گشتند و ما میزبان عطر و بوی کربلا هستیم .
بوی مظلومیتش را از عطر غباری که بر تن زوارش نشسته بود حس کردم ...
عجب صبری داره خاک این سرزمین ! انگار در طالعش درد و رنج و صبر را مهر کرده اند.
خاک کربلا صحنه ی نمایش تراژدی ترین واقعه ی تاریخ شد و با آن همه درد دم نزد ، اشک نریخت ، به فرات نفرین نکرد ؛ فقط جسم بی جان کبوتران آسمانی اش را در آغوش داغ شن های بیقرارش کشید و با باد روان شد .
یقین دارم که ذره ای از آن خاک در این سرزمین باقی نمانده است می دانم که خاک نیز بعد از حسین و فرزندانش تاب ماندن نداشت و آن دیار را ترک کرد و از نامحرمان و بد عهدان و نارفیقان حذر کرد و گذر  .
رفت سویی دیگر ، ‌در کنار فراتی دیگر ؛ رنگ سبز به تن کرد و محرم سرّش لاله های سرخی بودند که برنخاسته واژگون گشتند.
 در عجبم از زمینی که ؛ از آن مهر می سازند و به سجاده ها می آورند ! در حالی که خاکش سالیان درازی است که بستر خویش را ترک کرده است !!!
و من در تردیدم که ؛ بر تربت کدام خاک سجده می کنم ؟

پی نوشت :
از خود می پرسم اگر در آن زمان آن جنگ اتفاق نیفتاده بود ؛ امروز ‌برای دیدن سرزمینی که نطفه ی دروغ گویان و سست عهدان در آن بسته شده ، شوقی وجود داشت ؟
شاید هم پسر رفت تا پدر تنها نماند و در غم و رنج تنهایی پدر سهیم شود  .
هیچ وقت از این قوم خوشم نیامد چه آن وقت که در کلاس و کتاب تاریخ وصف بد عهدی شان را با پدر و پسر و پسر پسر خواندم ؛‌ چه آن زمان که هشت سال از عمر و جوانیم فنای آتشی شد که برای روشن کردن آن هزار و یک اما و اگر و برای خاموشی اش هزاران دلیل و بهانه وجود داشت!
که اگر می خواستند خاموش می شد ! غرور و تعصب نا به جا و جهالت و عدم غایت اندیشی ؛ هیزم آتشی شد که بسوزد و بسوزاند.
دفاع مقدس !  گره ای که می شد با سر انگشت تدبیر و تعقل و گذشت بازش کرد.
در نامه ای که شخص معتبری برای امام نوشته بود خواندم " تا تنور داغ است و همه حاضرند میانجگری کنند و غرامت جنگ را بپردازند و جنگ به نفع ما تمام شود رضایت دهید تا جنگ را تمام کنیم ." اما مخالفت مدعیان و همه چیز دانان ؛ پیروزی را به لشگر امام زمان و امداد غیبی واگذار کرد ! هشت سال کش و قوس ! و بالاخره کار به قبول قطعنامه ی 598 کشید و باقی ماجرا ...
و آن چه برای ما به جا ماند مزارهای خالی و بی اعتمادی و  انزجار و خستگی و ناباوری بود و هزار و یک سوال بی جواب!

اگرچه شهر ساحلی نیست اما این روز ها دریا زیاد متلاطم میشود.
صوت اذان مغرب در فضا پیچیده و چادر نماز سفید هم به دور من ...
الله اکبر ... الله اکبر ... الله اکبر ... آن قدر می گویم الله اکبر تا از نفس بیفتم می دانم که بزرگ است و می شنود .
نه تنها انگشت اشاره ، بلکه همه ی انگشتانم را به سویش نشانه می روم ؛ نه برای انگشت در چشم کردن و شکوه و گلایه ... نه ،‌.. فقط برای این که بداند نیازمندی دوباره دست نیاز به سویش دراز کرده .
می گویم الله اکبر و شروع می کنم.
بسم الله الرحمن الرحیم    شانه هایم نمی لرزد و قرار می گیرم  و وجودم پر می شود از آرامش .
الحمد الله رب العالمین خدایا شکرت که هرزگاهی امواجی متلاطم می شوند تا پایه ی دیوار هایی که از گناه و کبر و نسیان بین ما کشیده شده سست شوند.
الرحمن الرحیم  بخشنده ی مهربانی که هر دم مرا به نزد خود فرا می خواند و از من به من نزدیک تر است .
مالک الیوم الدین  صاحب هر آغاز و پایانی.
ایاک نعبد و ایاک نستعین تنهایی ام را با تنهایی ات قرین می کنم و از تو مدد می جویم و فقط به تو پناه می آورم .
اهدنا صراط المستقیم  گم گشته ام و راهت را با بغض و سکوت می جویم و اشک مجالی برای صراط الذین انعمت علیهم  باقی نمی گذارد .
با خودخواهی تمام (‌که خاص انسان هاست ) خود را در زمره ی کسانی قرار می دهم که نعمتت بر آنان افزون شده .
غیر المغضوب علیهم   چشمانم را می بندم و خود را مبرا می کنم از غضب شدگانی که خشمت بر آنان چیره شده و  آنان را به حال خود رها کرده ای .
والضالیـــــــــــــــــــــن ... با شیطنتی کودکانه خطی بین خود و گمراهان می کشم  و توحید را آغاز می کنم و  گمراهی هایم را به صندوق خاطرات می سپارم .

قل هوالله احد را نگفته باران احساس سرازیر می شود و یکتایی اش را می ستاید الله صمدش بهانه ی همه ی نیازمندی هایم و با لم یلد و لم یولدش  به چرایی تولدم تردید می کنم ؛ و لم یکن له کفو وان احد یکتای یکتای یکتای بی همتا ....!!! 
 و دیگر هیچ نمی گویم ...

 الهی بگذار در ساحل آرامشت پهلو بگیرم که خسته ی طوفانم.
 

السلام علیک یا مولانا

سلام
چند روز گذشته را مهمان هشتمین اختر تابناک آسمان امامت بودم و البته دعاگوی همه ی شما عزیزان .
برای معامله نرفته بودم ( تبادل دعا و اجابت نیاز ) فقط نگاه مهربانش را تمنا کردم همین که مرا به میهمانی بارگاه ملکوتی اش دعوت کرده بود جای خرسندی بسیار بود آن قدر که قفس شکسته ی تن ؛ یارای تحمل پرنده ی جان را نداشت.
به پاس منتی که بر سرم نهاده بود ؛ تمام کسانی که دوست شون دارم (‌چه حقیقی و چه مجازی ) را نیز در این ضیافت سهیم کردم بعضی ها را با آوردن نام خودشون یا وبلاگشون ، برخی را با ارسال یک پیامک ،عده ای را هم با تلفن ؛ خلاصه  تلاش کردم که دل شون را راهی جاده ی عشق کنم و جام مملو از اشک چشمم را پشت دل هایی ریختم که زائر جاده ی عشق شدند ؛ نه به منظور تعجیل در بازگشت بلکه به جهت روشنایی و گشایش در امور . 

امید است که توانسته باشم حق محبت و لطف مولا را ادا کرده باشم ، او که غریبانه مرا در قربت منزلش جای داد و جام وجودم را از عشقش لبریز کرد ...

فقط خواستم بگم به یادتون بودم و برای همه دعا کردم ( مطمئن باشید که هیچ کس از خاطرم محو نشد )

در پاسخ به دعوت ساغر عزیز نهج البلاغه را باز کردم ، این نامه را دیدم ( نامه ی 53 )

اصول روابط اجتماعی رهبران :
تا می توانی با پرهیزگاران و راستگویان بپیوند و آنان را چنان پرورش ده که تو را فراوان نستایند و تو را برای اعمال زشتی که انجام نداده ای تشویق نکنند ،که ستایش بی اندازه خود پسندی می آورد و انسان را به سرکشی وا می دارد.
هرگز نیکوکار و بدکار در نظرت یکسان نباشد زیرا نیکوکاران در نیکوکاری بی رغبت و بدکاران در بدکاری تشویق می شوند پس هر کدام از آنان را بر اساس کردارشان پاداش ده .
بدان ای مالک ! هیچ وسیله ای برای جلب اعتماد والی به رعیت بهتر از نیکوکاری به مردم و تخفیف مالیات و عدم اجبار به کاری که دوست ندارند نمی باشد پس در این راه آن قدر بکوش تا به وفاداری رعیت خوشبین شوی ، که این خوشبینی رنج طولانی مشکلات را از تو بر می دارد . پس به آنان که بیشتر احسان کردی بیشتر خوشبین باش و به آنان که بدرفتاری کردی بدگمان تر باش .
و آداب پسندیده ای که بزرگان این امت به آن عمل کردند و ملت اسلام با آن پیوندخورده و رعیت با آن اصلاح شدند ،‌بر هم مزن و آدابی که به سنت های خوب گذشته زیان وارد می کند پدید نیاور ،‌که پاداش برای آورنده ی سنت و کیفر آن برای تو باشد که آن ها را در هم شکستی .
با دانشمندان فراوان گفتگو کن و با حکیمان فراوان بحث کن که مایه ی آبادانی و اصلاح شهر ها و برقراری نظم و قانونی است که در گذشته نیز وجود داشت .

و در جایی دیگر :

بردباری و تحمل سختی ها ،‌ابزار ریاست است .