گفته بودم که کلمات می توانند مخاطب را بشکنند!
با بلند شدن صدای شکستن ؛ درد عمیقی در عمق جان حس می شود چونان درد کهنه ی عبور لوله های باریکی که با ضرب دست حاذقی ؛ در مجاری سرخ رگ ها ؛ طی طریق می کند تا دریچه ی قلبی را به روی زندگی بگشاید.
در اعتراض به ورود مهمان ناخوانده ای که برای بازرسی حکم دادستانی داشت فقط تپش های قلبی شنیده می شد که تقلای زنده بودن می کرد و چشمی که نگاه ملتمسانه اش هی از اشک پر و خالی می شد تا شاید طبیب حاذق لحظه ای دست نگه دارد! 
گذشت و فراموش شد و اکنون گاهی یادش لب پنجره ی خاطره ام می نشیند . 
آن درد یک بار و این رنج هر بار در پس هر شکستنی تکرار می شود ! گویی این کابوس تمامی ندارد . 
 
*    *     *
شنیده ام قاضی عادلی هست که خوب می بیند و خوب می شنود ؛ دیر اما درست قضاوت می کند.
زن یا مرد ، جنسیتش را نمی شناسم کاش او نیز جنسیتی نشناسد ؛ قضاوت کند که رای و حکمش چاره ساز است و پایانی است بر تمامی شکستن ها.
کاش به همه ی نسبیت ها خاتمه می داد تا راستی و درستی بدرخشد .
خوشا به حال آن که نابیناست!
چه سخت است چشم به روی خورشیدی بگشایی که انکارش می کنند!
چه سخت است که بدانی زمین گرد است و در دادگاه کج فهمان دیوانه خطابت کنند!
بی انصافی است اگر حق گویی را با کینه توزی و بد طینتی بیامیزند!
چه تلخ است سکوت متهمی که وکیل مدافع ندارد !
 
*    *    *
کاش فریاد در سکوت خفه نمی شد ... کاش چله ی زیارت عاشورا تمام می شد ... کاش دنیا اندکی آرامش داشت ... کاش بچه ها مالک مطلق شادی ها بودند ... 

پاورقی :
نسبیت = زندگی نسبی است چنان که حرفی ،‏عملی ، یا چیزی می تواند در جایی درست و در جای دیگر نادرست باشد!!! برای یکی نیکو و برای دیگری نکوهیده باشد !!! برای یکی تشویق به همراه داشته باشد و برای دیگری سرزنش و تنبیه !!! ( آقای ملوّن را به یاد دارید ؟ او نماد روشنی از نسبیت بود!!)

 

اگر تمام مردم دنیا غم خود رو در دست بگیرن و در صف بایستند تا یک قاضی حکم کند که غم چه کسی از همه بزرگتر است هر کس با نیم نگاهی به بغل دستی خود غمش را در جیب میگذارد و به خانه میرود.

الهی !  تو خود قلب را حرم الله آفریدی !
کرم نما و فرود آ 
که خانه خانه ی توست ....
یا ذاالجلال والاکرام

 

آن چه در آیینه می بینید شاهکار آیینه نیست
بازتاب آنانی است که اندکی روبه روی آن توقف می کنند
و بدون اعتنا از جلوی آن نمی گذرند.

باد می وزد …

میتوانی در مقابلش هم دیوار بسازی ، هم آسیاب بادی ...

تصمیم با تو است ...  

 

*     *      *

از چله ی یاسین و حشر و زیارت عاشورا چله ای از تار و پود دعا می کشم و روی سجاده ی چل تکه ی دلم ؛ دست از دامنت نگیرم تا کام دعایم از چله نشینی کوی اجابتت ؛شیرین شود.

" وَ الاَْخِرَةُ خَیْرٌ وَ أَبْقَى "

که آن سرا باقی و این فانیست.

مثلا جمعه بود ! از اول هفته سخت کار کردم تا جمعه را متفاوت بگذرونم ... دریغ از حرف پیش !!!

پنج شنبه کدبانوی منزل عصای جادویی شو برداشت و وردی خوند و ... خلاصه عسل می ریختی روغن جمع می کردی!!! می خواست جمعه روز کاری نباشه ؛ اما انگار هیچی قابل پیش بینی نیست و حسابی کاری شد (‏کنایه از مهلک شدن)!!!
حتی اگه برای داشتن یه جمعه ی خوب همه چی را مهیا کنی بلا از آسمون نازل میشه ! نه از زمین قل می زنه ! نه هیچکدوم ...
از آسمون که بارون و برف می آد (‏که مدتیه نیومده ) از زمین هم که چشمه و سبزه ؛ پس چی شد که جمعه خراب شد ؟
صاعقه زد یا زلزله اومد ؟ نمی دونم هر چی بود که پیرهن پری آتیش گرفت و تخت رویا واژگون شد.
فردا شنبه است و دوباره باید شروع کرد از نو ؛ نوی نو ...
تا کی باید از نو شروع کرد ؟ پس کی باید ادامه داد ؟کی تموم میشه ؟کاش تموم میشد ...
دل میگه پیاده شو ؛ همین ایستگاه ... عقل میگه نه ایستگاه آخر ... کاش بیلطم قد ایستگاه آخر باشه ... 

تنهایی اینجا خوبه ... اگه می شد روزه ی سکوت می گرفتم و پست های خالی و یاسی می ذاشتم ... شاید هم یه روز بگیرم.
قدیم قدیما (ماضی بعیده)می گفتند "همدلی از همزبانی بهتر است " آره طفلی آ راست می گفتند!

به شب پناه می برم تا در خوابی سرد گم بشم اما خواب هم فراریه. طاقت تحمل تاریکی را ندارم صبح روشن می خوام ، نور می خوام تا فلق تردید درش محو بشه ؛ رقص ذرات هوا را میان پرتوی خورشید می خوام ... پس این خورشید کی طلوع می کنه ؟

نه ... خوب که فکر می کنم دیگه هیچی نمی خوام حتی یه فنجون چایی که همیشه آرومم می کنه ...

این نوشته بنا به درخواست دل نویسنده صادر شده و هیچ ارزش نگارشی نداره نه آرایه ها و صنایع ادبی ، نه سجع و تضاد و طباق ... هیچی نداره هیچی هیچی ...حتی ملاحظات معمول را ...
  
    
   

امان از این Diapason با این پست ها که می ذاره ؛ نوشته :

یکی از بستگان می گفت :
« چون شوهرم مهر و محبتش را ابراز نمی کند ( معتقد است عشق باید در قلب حبس شود! لزومی ندارد که به زبان آورده شود !!! ) من هم فیلم های احساسی - عاطفی تلویزیون و ماهواره را با ولع تماشا می کنم تا کمبودم را از این باب جبران کنم !!!  »
با شنیدن این جمله خیلی متاسف شدم یاد کتاب مردان مریخی و زنان ونوسی افتادم چقدر مردها و زن های ما از هم دورند که برای ارضای ساده ترین نیازهای طبیعی و کم هزینه شون ... بماند .

عزیزی گفت :
« هر روز شعور ؛ یک شب شعر هم می خواد » 
اما آیا روزهای شعورما شب های شعری هم داره ؟ آیا گاهی برای آرامش روح مون خلوتی هم داریم ؟ آیا به دیگران برای داشتن خلوتی حق می دهیم ؟
شده یک غروب کفش هامون را در بیاریم و و پای برهنه در علفزاری راه بریم ؟ به دور از گره های ریز و درشت زندگی ؛ دستی روی سبزه ها بکشیم و چند تایی شون را به هم گره بزنیم؟
کنار باریکه آبی بشینیم و صدای آب را بشنویم و هرزگاهی با سر انگشت مون حلقه هایی از موج درست کنیم ؟ ( به شرط این که متهم به عاشقی و دیوانگی نشویم )

سرمون را روی زانوی محرم دلی بذاریم حرف های کودکانه بزنیم ؟ گریه کنیم ، بخندیم ،‏گلایه کنیم ،از گذشته های دور و نزدیک ،‏از آینده ، از آرزوهای بر باد رفته مون بگیم؟
یا محرم کسی باشیم و با لبخندی شیرین و لبریز از مهر به حرفاش گوش کنیم و تسلی خاطرش باشیم ؟ اگر هم شده خیلی نادر و اتفاقی بوده .

کار ، سیاست ، درآمد ، کسب وجهه ی اجتماعی و... جای عشق و آرامش و شادی را در زندگی اشغال کرده .
ادای زندگی کردن را در می آریم نقش آدم های خوشحال و خوشبخت را بازی می کنیم از زیستن ؛ ستاندنش مانده و دریغ کردن ساده ترین هاش .

پ. ن :
در این پاییز دلگیر ؛ چه خجسته دله این بهـــــار ؟! ... نه ؟

اومده بوم نق نق کنم و غر بزنم اما به گمونم این روزها کسی حوصله ی غر شنیدن را نداشته باشه .

اگر صخره و سنگ در مسیر رودخانه زندگی نباشد ، صدای آب هرگز زیبا نخواهد بود .

                                                                                                " وین دایر"

تابستانی داغ و پرالتهاب گذشت ، چشمان گر گرفته ی مردم منتظر طلوع مهر صادق است ، آغوش رنگین کمان بعد از غرش رعد و تابش برق و بارش باران ؛ آرامش بخش خواهد بود .
دوباره در رقابت بین زمین و خورشید ؛ درختان برگ های خود را نذر مساوی شدن شب و روز می کنند . پاییز هزار چهره ؛ عشوه از سر می گیرد و باد ؛ شور و حرارت تابستان را به یغما می برد و زمین کماکان نفس می کشد ...
بالاخره آخرین شب تابستان به خواب پاییزی فرو رفت ؛ از ساعتی دیگر زنگ ها به صدا در می آیند و دیوار های آفتاب سوخته ی مدارس از قیلوله ی تابستانی خویش بیدار می شوند .
صبح که بدمد زندگی رنگ گرم حیات به خود می گیرد رنگ زرد ، نارنجی ، ارغوانی ، رنگ پویایی . رنگی از جنس هستی در چشم آیندگان این سرزمین موج خواهد زد ...
فردا انگشتانی کوچک و قدم هایی بزرگ پا می گیرند تا طرح های نو براندازند .

 کتاب های ناخوانده ، خوانده می شوند و دفترهای نانوشته ، نوشته ... چه خو اهند خواند ؟ چه خواهند نوشت ؟
نکند بنویسند که دیگر ؛ اکرمی برای امین نمانده ! ، کوکب خانم دل و حوصله ی سلیقه به خرج دادن را ندارد ! ، ریزعلی از فداکاریش پشیمان و کبری از تصمیمش منصرف شده ! گرگ گوسفندان را دریده و چوپان هنوز دروغ می گوید ! ... 

امیدوارم که بنویسند :

ای نام تو بهترین سر آغاز          بی نام تو نامه کی کنم باز

ای یاد تو مونس روانم              جز نام تو نیست برزبانم

ای کار گشای هرچه هستند      نام تو کلید هر چه بستند

ای هست کن اساس هستی    کوته ز درت دراز دستی

از آتش ظلم و دود مظلوم           احوال همه تو راست معلوم

هم قصه نانموده دانی               هم نامه نا نوشته خوانی 

ای عقل مرا کفایت از تو            جستن زمن و هدایت از تو

هم تو به عنایت الهی               آن جا قدمم رسان که خواهی

از ظلمت خود رهایی ام ده         بانور خود آشنایی ام ده   

گفته اند :  دنیا با کفر می ماند اما با ظلم نه !!!!!!!!!

من که باور ندارم
دنیا همیشه  پا برجاست چه با کفر و چه با ظلم .
فقط این ظلم است که آدم ها را به زانو در می آورد و آن ها را عبد و عبید کفر می کند. کفر از عواقب ظلم است و گرنه انسان بالفطره خداجوست .
تو کجایی تا شوم من چاکرت      چارقت دوزم کنم شانه سرت     ( موسی و شبان )

تاریخ نشان می دهد هر جا ملتی مستبدی را سرنگون کرد ؛ نهال استبداد دیگری را غرس کرده و ظلم را از گونه ای به گونه ای دیگر درآورده و پوستینش را عوض کرده است .

کجای راه را به خطا می رویم که همراه دیروز ؛ رودرروی مان می ایستد و قداره  می کشد ؟
والی دیروز چه می بیند که خودرای امروز و دیکتاتور فردا می شود ؟ سبب چیست ؟
  
به گمانم اگر ظالم پروری نباشد ظلم پایدار نخواهد ماند .
خب حالا بیا و ظالم پروری را تعریف کن !!
حمایت کورکورانه ، عدم آگاهی ، تملق و پاچه خواری ، منفعت طلبی ، دورویی و عضو حزب باد ، دغل بازی و نقش آفرینی ، ... و  البته احتیاط شرط عقل است ...
شاید به جای داد از بیداد بهتر باشد خودمان را تغییر دهیم .

به قصد مقصدی نه چندان نزدیک طول خیابان عریضی که درختان بلندش سایبانم شده بود را می پیمودم .
از جلوی دکان های تره بار و میوه می گذشتم وانمود می کردم که تمایلی به دیدن آن ها ندارم اما سبزی و طراوت شان کششی اجتناب ناپذیر دارند بوی لیموی ترش شیراز ، ریحان و مرزه ی اهواز ، فلفل و سیر تازه و کرفس مرا آنچنان به سوی خود می کشاند که هیچ محبوبی نتوانست . 
عطر خوش ترخان و پونه گیجم می کند ... هر جنسی فقط نیم کیلو اما از همه ... حسی فراتر از خرید است و در وصف نمی گنجد شاید حس یک پر ؛ سبک در فضا یا شناور در سطح دریا.
سیب های سبز و سرخ شبنم زده ، هلوهای درشت کرک دار صورتی که به سرخی می گرایند ، انگورهای زرد و سیاه که چشم هر بیننده را می نوازد و دست های یغما گران را در تصاحب آن ها بی اختیار می کند ... کاش رسیدن به آرزوها چون چنگ انداختن برذال ذالک ها بود ...

خرید همیشه دوست داشتنی است اما خرید میوه و سبزیجات حکم تفریح و تفنن را ندارد بوی شان که به مشام می رسد ؛ دم سریع و بازدم کند می شود درست مثل وقتی که نفس می گیرم و سر در آب فرو می برم تا نوک انگشت پایم را به کف استخر برسانم ( لذت فرو رفتن در عمق آب را با هیچ چیز دیگری معاوضه نمی کنم گویی آن جا زمان متوقف می شود ؛ دیگر دنیایی نیست که پای بندت کند ؛ آزاد از هر قیدی ؛ مگر نفس کشیدن .)
گاه که رها می شوم انگار سیلی در من می دَوَد، طوفان می شود، باران می بارد و بعد رنگین کمانی به وسعت همه خوشی های دنیا دلم را می لرزاند.

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
پرسیدی زن بودن سخت تر است یا مادر بودن ؟
به زعم من سخت تر از انسان بودن ؛ زن بودن است.
مادر بودن که سختی ندارد باران که ببارد خواه ناخواه طراوت می بخشد چشمه که دل سنگی کوه را شکافت سرازیر می شود و تا مقصد می دود  اگر راهش را ببندند  باز می رود ؛ برای عبور از معابر و سدها زخم برمی دارد و دنده هایش را بین پره های توربین خرد می کند ولی می رود .
اما زن بودن سیاست می خواهد گاهی باید سخت و گاه انعطاف پذیر باشی ؛ بمانی و بپذیری ؛ بجنگی و آشتی کنی ؛‏ آرام باشی و بخروشی  ...
 بگذری ،  ببخشی ، به دست آوری ، ببازی ، بسازی ، بسوزی ، ‌بروی ، باز گردی ، ببینی ، ‌نادیده بگیری ، بگویی ، ناگفته بگیری ، دوست بداری و بیزاری بجویی .............این همه تضاد !!
آیا می شود جمع نقیضین بود ؟
نپرس ؛ از من چیزی نپرس ...
بعضی کلمه ها دردناکند، آنقدر که پشت حنجره می مانند و به زبان نمی آیند، شاید مهم هم نباشند ولی گفتنشان دردناکست، دردی که از جدال بین گفتن و نگفتن زاده می شود و دل و زبان و چشم انسان را به درد می آورد آن وقت چشم از این درد اشکی می شود پس به ناچار کلمات را در هفت اطلسی می پیچی و در هفت صندوق تو در تو و هفت قفل می گذاری و در هفتمین آسمان پنهانش می کنی.