می گویند اگه عقاب ، بخواهد کلاغ نباشه و همچنان عقاب بمونه ، می تونه تا 60 سالگی هم زندگی کنه ولی برای رسیدن به این سن، باید تصمیم بزرگی بگیره!
ظاهرا وقتی عقاب سنش از نیمه می گذره ، چنگال های بلند و انعطاف پذیرش دیگه نمی تونن شکار رو بگیرن و نگه دارن؛ نوک بلند و تیزش تاب دار و کند میشه ؛ شهبال ها هم بر اثر ضخیم شدن پرها ، به سینه اش می چسبند و پرواز برای عقاب دشوار میشه...

درست توی این موقعیت ؛ عقاب تنها دو گزینه در پیش رو داره:  یا باید بمیره ، یا آن که یک روزه ی دردناک و طولانی(که کم از مرگ و پرپر شدن نداره) بگیره ...

  اون جاست که عقاب باید نوکش رو  اون قدر به سنگ بکوبه که  از جا کنده بشه از این به بعد دیگه عقاب تا مدتها نمی تونه چیزی بخوره یا صدایی داشته باشه ، در نتیجه سکوت آسمان رو فرا می گیره...

بعدش هم باید پرهای قدیمی اش رو بکنه و خودش رو به عبارتی پرپر کنه ؛ دست آخر هم چنگال هاش که یک وقتی تا قلب شکار فرو می رفت رو بکنه ...

از این جاست که عملا دوره روزه ی عقاب شروع می شه ! عقاب می بایست صبر کنه تا نوک تازه ای به جای نوک کهنه  اش رشد کنه  و پر و چنگال هاش را از نو در بیاره.

سرانجام  پس از گذر از این دوره ، عقاب پروازی را که تولد دوباره نام داره آغاز می کنه و 30 سال دیگه هم زندگی خواهد کرد .

چرا این دگرگونی ضروری است ؟؟؟  بیشتر وقت ها ما باید برای بقای خود فرایند دگرگونی را آغاز کنیم گاهی وقت ها باید از خاطرات قدیمی ،عادت های کهنه و سنت های گذشته رها شویم ؛ تنها زمانی که از سنگینی بارهای گذشته آزاد شویم ، می توانیم از فرصت های زمان حال بهره مند گردیم .

یه سوال ذهنم را قلقلک میده ؛

اگه انسان هم  دوره ی ریاضتی برای به دست آوردن عمر دوباره داشت چیکار می کرد؟
الف) ریاضت می کشید و صبوری می کرد تا دوباره متولد شود ؟
ب) تسلیم می شد و بی خیال عمر دوباره می شد؟
ج)‏ راه میانبری پیدا می کرد؟ 
د)  هیچکدام