«پناه اهل دل » شعری است از استاد محمود عندلیب از کتاب نغمه های عندلیب :

کلبه ام امشب اگر روشن به روی مـــاه نیست
هست ماه دیگــری دسـتـــم از آن کوتاه نیست
از فروغ چهــــــره ی آن ماه بــزمم روشن است
آفتابی هست اگر امشب فـــــروغ مــاه نیـست

حــــاجت گل نیست با گلگـــونــه ی روی نـــگار
زلف دلدار است ،‌مجلس را به سنبل راه نیست
شـــــادی روی نــــگارم جـام را لبــــــریــــــز کن
ساقی مجلس! که امشب را از آن اکراه نیست

فرصتـــــــی دلخواه پیش آمـد ، غنیمت دار چون
پنج روز زنــدگـــــــی همــــواره بر دلخواه نیست
سوز و ساز عشق را گفتن به نا اهلان خطاست
محــــرم اســـــرار عاشق جـــــز دل آگاه نیست

آن که بر اغفال مبنـــــای جهـانــــــداری نهـــــاد
پیـــــروی او را به غیر از مردم گمـــــــراه نیست
دوستش مشمـار از دشمن ترا دشمن تر است
آن ریـــاکاری که قلبش با زبان همـــــراه نیست
 
گر خطـــــایی رفت بار ما به دوش کس نبــــود
با خدایـــم کار می افتـــــد به خلق الله نیست
افتخـــــــار خدمت پیـــــر مغانـــــم شد نصیب
بهتــر از این منزلت کس را مقام و جاه نیست
 
سر نپیچـــــد عنـــدلیب از آستانش تا ابـــــــد
اهل دل را ســـرپناهی به از این درگاه نیست