در پاسخ به دعوت ساغر عزیز نهج البلاغه را باز کردم ، این نامه را دیدم ( نامه ی 53 )

اصول روابط اجتماعی رهبران :
تا می توانی با پرهیزگاران و راستگویان بپیوند و آنان را چنان پرورش ده که تو را فراوان نستایند و تو را برای اعمال زشتی که انجام نداده ای تشویق نکنند ،که ستایش بی اندازه خود پسندی می آورد و انسان را به سرکشی وا می دارد.
هرگز نیکوکار و بدکار در نظرت یکسان نباشد زیرا نیکوکاران در نیکوکاری بی رغبت و بدکاران در بدکاری تشویق می شوند پس هر کدام از آنان را بر اساس کردارشان پاداش ده .
بدان ای مالک ! هیچ وسیله ای برای جلب اعتماد والی به رعیت بهتر از نیکوکاری به مردم و تخفیف مالیات و عدم اجبار به کاری که دوست ندارند نمی باشد پس در این راه آن قدر بکوش تا به وفاداری رعیت خوشبین شوی ، که این خوشبینی رنج طولانی مشکلات را از تو بر می دارد . پس به آنان که بیشتر احسان کردی بیشتر خوشبین باش و به آنان که بدرفتاری کردی بدگمان تر باش .
و آداب پسندیده ای که بزرگان این امت به آن عمل کردند و ملت اسلام با آن پیوندخورده و رعیت با آن اصلاح شدند ،‌بر هم مزن و آدابی که به سنت های خوب گذشته زیان وارد می کند پدید نیاور ،‌که پاداش برای آورنده ی سنت و کیفر آن برای تو باشد که آن ها را در هم شکستی .
با دانشمندان فراوان گفتگو کن و با حکیمان فراوان بحث کن که مایه ی آبادانی و اصلاح شهر ها و برقراری نظم و قانونی است که در گذشته نیز وجود داشت .

و در جایی دیگر :

بردباری و تحمل سختی ها ،‌ابزار ریاست است .