سوگند در اصل دلالت بر کمبود شخصيت و ارزشهاي اخلاقي انسان سوگند خورنده مي کند و از اينرو سرشت سوگند ايجاب مي کند که شخص سوگند خورده براي پر کردن کمبود گفتار و کردارش به مقامي بالاتر سوگند بخورد.

گفته نغز و زرين عاميانه زير که از فرهنگ درخشان ايراني سر چشمه گرفته مي گويد:

يک دفعه گفتي سخنت را باور کردم

دو دفعه گفتي به آن شک کردم

ولي هنگامي که سوگند خوردي از پذيرفتن آن منصرف شدم