سلام

درست مي فرماييد. شيوه هاي بزرگداشت در جامعه كنوني ما بسيار امروزينه و جهت يافته شده است نه اينكه سابق آرماني و مطلوب بوده باشد نه سابقا روضه خواني كه همان روضه الشهدا خواني بود و كتاب روضه الشهداي ملا حسين كاشفي كه كاتبي اديب و بسيار كاردان و موقعيت شناس بود و البته پيرو مذهب اهل ينت و جماعت را به شيوه خاصي مي خواندند و اين با وعظ كه غالبا در ميان اهل معرفت و صفويه و توسط افرادي كه جواز اين كار مي يافتند معمول بود كاملا متفاوت بود بعدها يك آميزشي ميان اين دو شيوه صورت گرفت و اهل منبر بيشتر به اين شيوه روي آوردند البته ناگفته نماند همه اين سبكهاي عزاداري كاملا متاثر از سنتهاي تراژيك ايراني و سياوش كشان و تراژدي شهادت سهراب به دست پدر و ...بود و به فراخور از حماسه هاي شاهنامه رنگ گرفته بود كه در ذكر دلاوريهاي امير المومنين و خلف برومندش ابوالفضل و شيوه جنگنامه خواني اهل منبر بيشتر نمود مي يافت. اما كمتر حقايق بي آرايش و آلايش تاريخي به مستمع خود رسانيده اند و در واقع بيشتر احساست مستمع را پرورده اند تا انديشه و اعتقادش. امروزه هم كه ما ديگر آن دهكده يا شهر كوچك با كل و مشهديهاي پاك دل خودمان نيستيم و در كانون تمركز رسانه هاي پر فتنه و هدف دار غرب و شرق قرار داريم ، اگر چه اين شيوه هاي پرورشي گويا نيست اما با اين همه همين هم با سليقه هاي مداحين و اهل نم و ..از دست داده ايم اين شده كه هرگز اخلاقيات و مميزات حضرت زهرا و ائمه به مردم ما تسري نمي يابد و جوان و مرد و زن ما گاهي ببخشيد خود را به سفاهت مي زند و حتي به مسخره و كوته فكري نيز برگزار مي كند در حالي كه در ملل ديگر اسطوره ها و سمبلهاي فرهنگي خود را براي پرورش نسل خود شكوفاتر و درشتنمايي شده تر به نمايش مي گذارند من نمي خواهم مقايسه اي در كار باشد و اگر هم باشد در مصداق نيست بلكه در موضوع است شما ببينيد در همين سريال پر بيننده اي كه اين ايام از تلويزيون ما ديده مي شود آنها سمبلهاي مطلوب براي نسل خود معرفي مي كنند اما ما با ولع از آن استقبال مي كنيم و از سمبلهاي بسيار بسيار فراتر خود غافل مي شويم سمبلهايي كه با فرهنگ ما آميخته است نه آنچه با هزار لف و نشر و لبه زدايي از زير تيغ سيما بيرون مي آيد و به فرهنگ ما نزديك شده است . به هر حال من به زياد نويسي نامي شده ام مرا ببخشيد

پايدار باشيد